Het huwelijksfeest

Gewoon rechtstaan was onmogelijk. Juist boven mijn hoofd hing het bladerdak net iets te laag. Ook neerzitten kon nauwelijks, want mijn stoel stond op een hobbelig hellend vlak. Comfortabel is wel anders. “En dat bij een trouwfeest”, dacht ik glimlachend bij mezelf. Maar de aangename sfeer maakte veel goed. Vóór het huisje had men, op palen, dat bladerdak gemaakt. Zo vonden heel wat gasten – allemaal lachende gezichten – toch een plekje. Het gebeurt wel meer dat men vraagt een huwelijk aan huis in te zegenen. Meestal wil men zo de uitgaven wat drukken, soms ook is één van de trouwers niet meer zo goed te been. In het qeval van Archange en Lamercie ging het meer om de speciale gezinssituatie. Met enkele goede zangers en een paar drums trokken we per jeep en dan verder te voet het verre heuvelland in.

Enkele jaren terug was de toekomst uitzichtloos voor Archange. Na een hevige koortsaanval was zijn vrouw plots gestorven. Negen dagen lang kwamen buren en kennissen om te delen in het verdriet, maar daarna gaat het leven gewoon verder. Familieleden staken wel een handje toe,
maar uiteindelijk stond Archange er alleen voor met zijn drie kleine kinderen.

Hard werken op zijn akker was zijn enige afleiding. Bij het begin van het volgend regenseizoen stapte hij drie uur ver naar de grote markt van Perches. Daar kocht hij vier maten zwarte bonen bij een jonge vrouw die haar handeltje op een grondzeil had uitgestald. Het afdingen van de prijs, het aanprijzen van de kwaliteit, de uitleg over de akker, het duurde allemaal vrij lang. Het meisje vertelde terloops dat ze uit het heuvelland van Carice kwam, zes uur stappen met een zwaar beladen muilezel. Lamercie was haar naam. Toen Archange het had over zijn gezin en de vele problemen, werd de vrouw heel en al bezorgd en toonde haar medeleven met de kinderen. Maar er kwamen nog andere kopers en het handeltje ging verder. De volgende week stond Archange op dezelfde markt bij dezelfde verkoopster. Hoewel hij niets nodig had, kocht hij, zonder afdingen, nog een maat zwarte bonen.

Vrij vlug hadden de twee jonge mensen het over de familie en het leven met al zijn zorqen. Het gesprek verliep vlot en af en toe lachten ze beiden. Bij het afscheid trok de man Lamercie even naar zich toe, gaf haar een kus en vroeg haar vlug of ze soms zijn vrouw wilde worden. Ze keek bedeesd naar de grond en zei glimlachend: “Ik zeg niet nee, maar ik zeg ook niet ja”.

Toen Lamercie in het verre Carice thuiskwam, vertelde ze haar vader dat een man haar had aangesproken. Tijdens de komende vijf
maanden zagen de twee jonge mensen mekaar niet één keer, maar achter de schermen was er grote activiteit. De beide families probeerden zo goed en zo kwaad als het ging inlichtingen over elkaar te krijgen. De enige communicatie tussen twee dorpen in het afgelegen heuvelland is de lange weg te voet, of op een rijdier.
Tenslotte werd tijdens een familievergadering de toekomst van de twee mensen besproken. Ook de trouwdatum werd vastgesteld, maar trouwen kost geld en zo werd de datum toch een paar keren uitgesteld. Intussen waren er reeds kinderen geboren in het jonge gezin.

Bij de ondertrouw vertelden de twee jonge mensen wat over de seizoenen, de akkers, de kinderen. Daarna zei Archange: “Elke dag dank ik Bondye dat hij me naar de markt in Perches heeft gestuurd om zwarte bonen te kopen.” Dit soort bijna directe waardering over een vrouw hoor je zelden in deze mannenmaatschappij. Lamercie van haar kant had het over het drukke leven in een hut met vijf kleine kinderen, maar haar man was één en al aandacht voor haar en het gezin. Kort daarna huwden Archange en Lamercie onder het lage bladerdak voor hun huisje, ook hun twee kinderen werden er qedoopt. Er werd gezongen dat het hele heuvelland daverde. Bij de receptie kwam een nicht van de bruid met een schenkblad. Onder een geborduurd tafelkleedje bracht ze me een kop koffie en een brok brood. Het was een fijne receptie.

Archange en Lamercie zagen mekaar als het mooiste geschenk hier op aarde en dat wilden ze ook blijven heel hun leven lang. Zo ongeveer zagen ze het huwelijk. Eenvoudiger kan wellicht niet, maar het is de moeite waard dit te vieren in het heuvelland.

Raymond De Caluwé
1 maart 2002

Meer artikels uit deze rubriek