Vlaams Haïti Overleg

Complimenten voor de inhoud van uw decembernummer. Informatief en objectief. Toch enkele opmerkingen.

Colette Lespinasse heeft het bij het rechte eind. Er was altijd min of meer sprake van gescheiden samenlevingen voor stad en platteland. In tegenstelling tot andere landen in Latijns Amerika woont nog steeds de helft van de Haïtianen op het platteland. Twintig jaar geleden was dit 90%! De geobserveerde scheiding wordt nu doorbroken. Op den duur is dat natuurlijk een goede zaak. Maar op korte termijn geeft het grote problemen. Alles moet in het werk worden gesteld om de mensen op het platteland te houden. Daar ligt de sleutel van de oplossing. Colette heeft het probleem perfect geformuleerd. Maar nu de oplossing…

Herman Lauwerysen slaat in zijn ingezonden stuk ook de spijker op zijn kop: het proces van staatsvorming is niet ordelijk verlopen. Dat trek je niet zo maar even recht met een paar wetjes. Dat wordt bloed, zweet en tranen.

Zelden zag ik recentelijk de relatie Haïti / Dominicaanse Republiek zo volledig en objectief samengevat als door Kees Kodde. Niettemin nog dit. Een gemeenschappelijke geschiedenis, ja, maar gemeenschappelijke wortels? Deze twee volken staan met hun ruggen tegen elkaar.

Ik kan Kodde omdraaien: “De Haitianen houden of hielden er een simpel schema op na: zij zijn zwart.” Dat is/was zelfs in hun grondwet verankerd, onafhankelijk van iemands werkelijke huidskleur. Begrijpelijk gezien hun verleden, maar wie is hier racistisch? (…)

Ik houd van beide volken en heb er vrienden. Maar ik weet niet hoe ik ze op één lijn zou moeten krijgen. Dit zit heel diep. (…)