Krik? Krak!

Krik? Krak!’ Zo begint de traditionele verteller in Haïti van oudsher zijn verhaal. ‘Krik?’, vraagt hij. ‘Krak’, zegt de toehoorder, waarmee hij bedoelt: ik weet het, het is ‘maar’ een verhaal, de grens tussen schijn en werkelijkheid is niet altijd duidelijk, maar vertel op, en wat belet me achter de fictie de feiten te zien?

Krik? Krak!’ is een bundeling van verhalen die tevoren reeds in literaire tijdschriften in de V.S. waren verschenen. Niet zomaar een bundeling natuurlijk. Het draait natuurlijk weer allemaal om Haiti, hoewel sommige verhalen zich daar en andere in New York of elders in de V.S. afspelen.

Een andere lijn doorheen dit boek is dat de hoofdpersonages nagenoeg altijd vrouwen zijn. Ook dat is uiteraard geen toeval, maar het resultaat van een adequate waarneming van de alledaagse realiteit op Haiti. En verder zijn er nog subtiele details, zoals steeds terugkerende plaatsnamen
(Ville Rose, b.v.) personages en motieven (o.a. vlinders), die van de verhalenbundel een geslaagd geheel maken.

Het boek bevat enkele zeer sterke verhalen. Het allerbeste is o.i. het openingsverhaal ‘Kinderen van de zee’: een soort van briefwisseling tussen, enerzijds, een geëngageerde jonge Haïtiaan op een gammele schuit die, op vlucht voor de militaire dictatuur, zijn hachje tracht te redden en, anderzijds, zijn vriendin die in de Haitiaanse hel is achtergebleven.
Literatuur met een grote L, zo doordesemd van de actualiteit dat het tegelijk een prima kennismaking is met het armste land van het westelijk halfrond.

Andere hoogtepunten zijn ‘Negentienhonderd zevenendertig’, ‘Een muur van vuur verrijst’ en ‘De verloren vrede’. Spek naar onze bek!

René Smeets
1 december 2001

Edwidge Danticat, Krik? Krak! Verhalen, Wereldbibliotheek, Amsterdam, 1996.

Meer artikels uit deze rubriek