Vlaams Haïti Overleg

Foto: Gerrit Matton

Over nepvlechtjes en dikke Kirokonten

Zaterdagvoormiddag trokken Père Alex (de nationale proost, huisgenoot en ondertussen goede vriend) en ik naar de door het verbond georganiseerde vergadering voor groepsleid(st)ers. We hadden het over Kirogroepen in moeilijkheden. De vroeger ongelooflijk gedisciplineerde groep van Site Soley, één van de gevaarlijkste sloppenwijken, ziet veel leiding wegtrekken op zoek naar een rustiger plek, maar ze zetten moedig hun belangrijke werk voort. De Kiro van Sèn Michèl is ook terug begonnen, nadat “de ratten” de kerk daar een hele tijd als gevangenis gebruikt hadden voor de slachtoffers van hun ontvoeringen. We evalueerden de vormingsbivakken en bereidden het grote Kirofeest voor. De aanpak van de herbebossing was eveneens een belangrijk thema – een prachtige zaak in een land dat zo zwaar lijdt onder een gebrek aan bomen. Er kwamen ook twee vrij bizarre kwesties aan bod: mag je met nephaar ingevlochten naar de Kiro gaan? En kunnen de plooien niet uit het Kirorokje weg, want voor dames met volle billen geeft dat een potsierlijk zicht?

Ge-kiro-napt

In de namiddag dacht ik mij wat te gaan ontspannen in het zwembad van Hotel Olofson, het beroemdste hotel van de hoofdstad. Toen ik voor het avondeten niet kwam opdagen, werd alarmfase één uitgeroepen. Op het moment dat bleek dat niemand mij in het hotel gezien had, werd de buurt uitgekamd. Gelukkig bleek ik alleen maar ge-kiro-napt. Onderweg was ik een leider tegengekomen, die me uitnodigde om de leiderskring mee te maken. Zo’n kans liet ik uiteraard niet voorbijgaan. Gezellig babbelend besefte ik niet hoe laat het ondertussen al was…

Kirojongetje aangereden

Zondagnamiddag trokken we, na een advocatenproclamatie van één van de leden van onze nationale ploeg, naar Pétionville, uptown. Bij het uitstappen hoorden we dat er net een Kirojongetje was aangereden door een taptap. De chauffeur zette het meteen op een lopen, waarschijnlijk om aan een uitbarsting van volkswoede te ontsnappen. Zijn volkstaxi werd door de politie meegenomen en Père Alex verzorgde de ambulancedienst met de zevenjarige in de armen van zijn leider op de achterbank. Ondertussen vertelde “Kroko-kiro” de anderen over de werking van de Chiro in Vlaanderen.

Daarna wipte ik ook even binnen op de vergadering van de Kiro-ouders. ‘s Avonds pikte Alex me weer op om naar het ziekenhuis (allesbehalve mijn favoriete plek) te gaan. De toestand van de jongen was nu stabiel en hij zou gauw weer naar huis kunnen. De dokter vond het allemaal niet spectaculair genoeg. Hij dwong een pubermeisje met alleen een slipje aan en een reuzendik verband op de schouder om recht te staan, zodat ik het goed zou kunnen zien. Haar hele nek was zo zwaar verbrand dat het niet vanzelf zou herstellen. Het was een verschrikkelijk zicht. Ze miste ook een groot stuk van haar oor. Hierdoor probeerde hij geld voor de aankoop van een soort nieuwe huid los te krijgen, terwijl ik net veel geld gegeven had om het me NIET te tonen. Het scheelde niet veel of ik lag met een appelflauwte op het bedje ernaast.