Vlaams Haïti Overleg

Sinds een jaar of twintig werk ik aan een cultuur van respect, rechtvaardigheid en solidariteit tussen mijn land Haïti en de Dominicaanse Republiek, onze meest nabije buur. Deze twee landen vormen een unieke situatie in het Carïbisch gebied, daar ze samen één eiland van zo’n 70.000 vierkante kilometer oppervlakte delen. Mijn jongste bezoek aan het grensgebied geeft mij hoop dat de conflicten – die de relaties al altijd overschaduwd hebben – op een dag zullen ophouden te bestaan en zich daadwerkelijk omvormen in solidariteit. De inwoners en inwoonsters van twee grensstadjes in het Zuidoosten zoeken samen uit hoe ze een beter nabuurschap kunnen uitbouwen. Centraal staat het respect voor de mensenrechten: immers, allerlei soorten misbruiken, wantrouwen en vooroordelen ondermijnen regelmatig de relaties. (meer lezen…)

Zes uur in de morgen. Aan de horizon is de zon nog maar net beginnen gloren, maar in de straten van de hoofdstad is er al volop beweging. Een deel van het rumoer komt van kinderen van alle leeftijden die zich naar school haasten. (meer lezen…)

Op achttien augustus jongstleden was het feest in Haïti: de nationale voetbalploeg speelde tegen La Selecoa, de nationale Braziliaanse voetbalploeg, zo maar eventjes vijf keer wereldkampioen, met in haar rangen sterspelers als Ronaldo, Ronaldino, Adriano… (meer lezen…)

Op 20 maart jongstleden, bijna een maand na de politieke stuiptrekkingen van het regime van Jean-Bertrand Aristide, hebben Dominicaanse vrienden, solidair met het Haïtiaanse volk, ons getrakteerd op een mooi spektakel. Die dag hebben artiesten met naam en faam uit alle hoeken van het land gezorgd voor een groot cultureel festival langs de oevers van de Ozama-rivier in de Dominicaanse hoofdstad Santo Domingo ter ere van de vrouwen en de mannen uit Haïti. Zij hebben gezongen en zij hebben gedanst opdat Haïti uit zijn as herrijst in dit jaar van de 200ste verjaardag van de onafhankelijkheid.

Deze morgen, nadat ik op de radio had geluisterd naar de nieuwsberichten over de toestand in verschillende Haïtiaanse steden, werd ik triest. Het gaat slecht. Overal, zowel scènes van dood als van vernieling van goederen. Het slechte politieke beleid heeft het land aan de rand van een burgeroorlog gebracht. Vandaag is Haïti verdeeld in twee kampen: zij die aan de kant van Aristide staan, die zich blind vastklampt aan een macht die niets stuurt, en zij die de oppositie uitmaken en zijn vertrek eisen. Men spreekt niet meer van dialoog, maar van confrontaties.

Wat er de voorbije weken en maanden hier op Haïti gebeurd is, brengt mij er toe eventjes stil te staan bij twee parallelle bewegingen die in het land de kop opsteken. Zo is er enerzijds een beweging van opbouw die zich aandient als alternatief, modern is en drager is van hoop voor heel de natie, en anderzijds een beweging van afbouw en destructie, die op haar weg alles wil vernietigen om te blijven bij wat is: een toestand die tot op heden voor het Haïtaanse volk enkel maar problemen, vernedering, armoede en onderontwikkeling heeft gebracht.

Een kop mierzoete koffie en dan vertrekken we, naar Soukri, een betoverende plaats waar oerkrachten aanwezig zijn. Het is een van de grote lakou’s van Gonaïves. Figaro, een slaaf met kennis van andere werelden, genas de dochter van een koloniaal. Als dank kreeg Figaro een lap grond waarop hij drie grote lakou’s oprichtte: Souvenans (Dahomey), Badjo (Nago) en Soukri (Kongo). In een overvolle bus rijden we langs de zee, dorre cactuslandschappen en vruchtbare valleien naar het noorden. Er heerst een uitgelaten sfeer en konpamuziek schelt – te luid – uit de boxen.

Vanmorgen nam ik deel aan de start van een mobilisatiecampagne met het oog op de herdenking, in augustus eerstkomend, van de tweehonderdste verjaardag van de ceremonie van Bois Caïman, een plaatsje bij Cap-Haïtien, de tweede stad van Haïti. In Bois Caïman vond tweehonderd jaar geleden een grote coördinatie- en planningsvergadering plaats. Deze ontmoeting lag aan de basis van de algemene opstand van de slaven van de kolonie van Saint-Domingue.

Vandaag zaterdag kwam mijn man tevreden van de markt thuis. Hij had een levende kip mee die we morqen zullen klaarmaken. Het was een gedeelde vreugd. We zijn allebei die stukjes ingevroren kip uit de VS meer dan beu. Ze hebben amper nog een smaak als ze op onze borden belandden. Het was al lang geleden dat onze zo gewaardeerde kippen nog te koop werden aangeboden. “Je had het moeten zien hoe de mensen zich bij de verkoopsters verdrongen om een kip te bemachtigen”, vertelde mijn man. (meer lezen…)