Vlaams Haïti Overleg

Ricardo Seitenfus was tussen 2004 en 2011 namens Brazilië en de Organisatie van Amerikaanse Staten nauw betrokken bij adviezen en besluitvorming van de zogenaamde ‘vrienden van Haïti’ en de Core Group bestaande uit vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties. Bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen op 28 november 2010 stelde hij verbijsterd vast hoe de internationale gemeenschap te werk ging om Jude Célèstin, de kandidaat van Unité, partij van zittend president Préval, de weg naar de tweede ronde te versperren ten voordele van Michel Martely. Edmond Mulet, toenmalig hoofd van de MINUSTAH nam daarin het voortouw en toonde zich gretig in de noodzakelijke manipulaties. Seitenfus distantieerde zich van deze verdraaide verkiezingsuitslag, die een president aan de macht bracht, die het volk niet echt wilde, maar die werd aangeduid door de internationale gemeenschap. Hij besloot de toedracht van deze internationaal georganiseerde verkiezingsfraude openbaar te maken. Na een ophefmakend interview in 2013 schreef hij nu dit boek, wat hem de gelegenheid geeft, zijn wedervaren te kaderen in een breder en historisch perspectief. We brengen je enkele stukken uit zijn inleidende bedenkingen.

De Coördinatie Europa-Haïti (CoE-H) bestaat uit een netwerk van dertien Europese internationale ontwikkelings- en solidariteitsorganisaties en platformen. Sinds 2004, speelde het een instrumentale rol in het ijveren om Haïti op de Europese agenda te plaatsen. Handelend als een bemiddelaar tussen de middenveldorganisaties (CSO’s) in Haïti, de achterban in Europa en de vertegenwoordigers van instellingen en regeringen in Europa, is het een dynamisch netwerk en werkt samen met een brede waaier van Haïtiaanse middenveldorganisaties en leiders. Door deze positie, bevordert het de dialoog en deelt het de ervaringen via direct contact met de Europese Unie (EU) instellingen.

In de eerste maanden van 2015 werden diverse religieuze huizen in Haïti overvallen door bendes die het op bezittingen gemunt hadden en ook de religieuzen fysisch aanvielen. Het leek wel een georchestreerde actie. Cidse, de koepel van de katholieke ontwikkelingsorganisaties, drukte zijn solidariteit uit met de Conferentie van Religieuzen in Haïti. Zie de vertaalde brief hieronder.

De Nationale Bisschoppelijke Commissie Rechtvaardigheid en Vrede in nauwe samenwerking met de Commissie Rechtvaardigheid en Vrede van het Aartsbisdom Port-au-Prince heeft haar 50ste rapport gepubliceerd over geweld en misdaad in het hoofdstedelijk gebied. Dit rapport geeft de waarnemingen weer van de periode januari – maart 2014. Met 269 slachtoffers in drie maanden zet zo’n rapport de schijnwerpers op de harde misdaadcijfers. Deze cijfers liggen evenwel ver onder de misdaadcijfers in bijvoorbeeld steden in de Verenigde Staten of in andere grote Latijns Amerikaanse steden. In tegenstelling tot het geldend vooroordeel is het Haïtiaanse volk helemaal niet gewelddadig, het reageert meestal met passieve weerstand.

Op 28 augustus jl. werd de twintigste verjaardag herdacht van de brutale moord op Jean Marie Vincent. In ’94 werd hij doodgeschoten aan de ingang van het huis van zijn congregatie, de Montfortanen. Haïti leefde toen onder het zeer repressieve regime van luitenant-generaal Raoul Cedras, die op 30 september 1991 een staatsgreep pleegde tegen de nog geen jaar eerder eerste democratisch verkozen president Bertrand Aristide. Vincent was een geëngageerd priester, vormingswerker en sociaal ondernemer. Tussen 1971 en 1987 was hij één van de begeleiders van de boerenbeweging ‘Tèt Ansanm’ in het Noordwesten, die later uitgroeide tot de nationaal georganiseerde boerenbeweging ‘Tèt Kole Ti Peyizan’. Tot vandaag, 20 jaar later dus, lopen zijn moordenaars nog steeds vrij rond. Het is één van de sprekende voorbeelden die het klimaat van straffeloosheid in Haïti illustreren.

In de nieuwsbrief van Maart-April 2014 gaf ik wat indrukken over de veranderingen die in Haïti aan gang zijn en zichtbaar worden, 4 jaar na de verwoestende aardbeving. De overheid levert inspanningen om een en ander te realiseren. Ze wil vooral voor een goed imago zorgen dat investeerders kan lokken. In stilte werken echter ook vele lokale organisaties van het middenveld aan heropbouw, aan capaciteitsversterking, aan verandering van mentaliteit en aan nieuwe en creatieve initiatieven. Hiermee willen ze in Haïti zelf werkgelegenheid scheppen, in eigen voedsel voorzien, lokale economische activiteiten opzetten en op termijn minder afhankelijk worden van de buitenlandse steun. In welke mate deze lokale initiatieven de interesse wekken van de overheid of inspireren tot een beleid voor versterking van de inlandse economie, blijft momenteel een wel open vraag.

Op 11 april onderschreven zes verantwoordelijken, directeurs of coördinatoren van evenveel mensenrechtenorganisaties een open brief om de nationale en internationale publieke opinie in te lichten, de Haïtiaanse overheid in het bijzonder, over doodsbedreigingen recent geuit tegenover mensenrechtenactivisten en journalisten. POHDH, het platform van belangrijke Haïtiaanse Mensenrechtenorganisaties reageerde daarmee op meerdere zware incidenten.

Er is uitzicht op verkiezingen. Normaal gezien vinden ze eind dit jaar plaats. In heel wat regio’s is er weinig tot geen regen gevallen, zodat oogsten mislukten. Verschillende gebeurtenissen in de Dominicaanse Republiek blijven voor beroering zorgen.

Inleiding: Op 16 januari verspreidde het ‘Collectif contre l’impunité’ het hieronder volgende communiqué. Het collectief groepeert een aantal slachtoffers en verschillende Haïtiaanse mensenrechtenorganisaties zoals:

1. CEDH (Centre Oecuménique des Droits Humains)
2. Kay Famn
3. MOUFHED (Mouvement des femmes Haïtiennes pour l’éducation et le développement)

1. RNDDH (Réseau National de Défense des Droits Humains)

Dit is een kans om te werken aan een NIEUW HAITI, zegden een aantal lokale organisaties nadat ze waren bekomen van de verbijstering na de aardbeving en moedig het werk terug opnamen. Vier jaar later is er ontgoocheling, in de beloofde massale hulp, in de aanpak van de heropbouw vooral, en in het feit dat er nog maar weinig terechtkwam van goed beleid in het land. Toch kon ik tijdens mijn recent bezoek vaststellen dat de organisaties en hun leiders ondanks alles blijven doorzetten. Ze hebben ook geen andere keuze dan te blijven ijveren voor een beter leven voor hun volk. ‘Chapo ba’ voor al die lokale mensen en organisaties die niet opgeven, ook niet nu de massa van hulporganisaties wegtrekt. Hieronder mijn indrukken over veel diverse aspecten.