Grenzen...

Na bijna 25 jaar leven en werken in een land, begin je ook een aantal zaken anders te bekijken. Voor mij werd Haïti steeds méér een land dat sedert zijn bestaan, zich nog nooit de luxe mocht veroorloven om voor zichzelf te zorgen. Dat begon met de landing van Colombus in Amerika en de massale invoer van zwarte slaven naar dat continent.

Eens onafhankelijk, wordt je steeds van nabij gevolgd. Veelal beslissen anderen over je lot. En overal moet je problemen ondervinden van zodra je een voet buiten zet, want je bent Haïtiaan.

Maar de drang naar een beter leven is sterker dan alle regels die de internationale gemeenschap oplegt. De Haïtiaanse crisis staat helemaal niet los van wat elders wordt beslist.

Wat valt er nog op? BSE en migranten waren de grote nieuwstitels hier eind 2000. Het stemt uiteraard tot nadenken. Blijkbaar zijn geen inspanningen te groot om de volksgezondheid te waarborgen. En dat is goed zo. Maar het roept zo zijn vragen op. Even buiten de grenzen zouden miljoenen mensen met een minimum aan financiële inspanning en solidariteit meer menswaardig kunnen leven. Ons land beloofde tientallen jaren geleden reeds 0,7 % van zijn BNP aan ontwikkeling elders te besteden.

Wel wordt van arme landen als Haïti de internationale schuld met intrest teruggeëist. Zo betaalt Haïti, spijts alles, elke maand zo’n 4 miljoen US dollars aan zijn buitenlandse schuldeisers.

En die migranten? Ook uit Haïti trekken opnieuw steeds meer mensen weg.

Waarom zijn er geen grenzen voor geld en goederen, maar wel voor de mens, tenzij er grove winsten kunnen worden gemaakt?

Jan Hanssens (Missionaris van Scheut)
1 maart 2001

Meer artikels uit deze rubriek