Vlaams Haïti Overleg

Mijn laatste maand bij ITECA. Vanaf september begin ik als steunpunt voor Broederlijk Delen in Haïti, na een inwerkperiode in Brussel. Ik had graag onze kippenren in Gressier vol echte legkippen achtergelaten, maar dat was jammer genoeg niet mogelijk. De Dominicanen zijn echt moeilijk als het erop aankomt om wat legkippen te verkopen aan Haïti. Ze hebben er geen probleem mee om vleeskippen of dergelijke te verkopen, zoals ze steeds doen als we kippen aankopen voor de boeren in Gressier. Maar legkippen dat is wat anders!

Begin juli deden we zelfs een inspanning om tot in Dominicaanse Republiek te rijden, naar Moca, waar alle legkippenkwekers wonen. Niemand wou ons 300 legkippen verkopen, en steeds onder het voorwendsel dat alle kwekers nu in een vereniging zitten en enkel de directie kan beslissen wie wel of niet legkippen mag kopen en verkopen. Tot nu toe hebben we geen toestemming gekregen van die directie. Maar we geven de moed niet op want er bestaat een mogelijkheid dat we via via een hoeveelheid kuikens van 3 dagen oud van het gewenste ras kunnen kopen die we dan zelf zouden kunnen opkweken. Ooit zullen de Belgen in Haïti weer kunnen genieten van de scharreleieren van ITECA!

Gelukkig dat onze varkens zich hieraan weinig storen en rustig verder kweken en we nu bijna constant met biggen zitten die kunnen worden doorverkocht aan de boeren in Gressier. Sinds dit jaar worden ook al onze biggen gevaccineerd en voorzien van een oorlabel. In Gressier zelf hebben nu ook verschillende groepen boeren georganiseerd waarmee we regelmatig activiteiten hebben om zo in de toekomst lokale vaccinatieprogramma’s te kunnen opstarten voor kippen en varkens. In de huidige context van Haïti moet ITECA nu wel opletten dat de boeren ons niet associëren met een van de vele politieke partijen die nu als paddestoelen uit de grond schieten en gebruik maken van de boerenorganisaties om stemmen te ronselen, en van de lokale NGO’s om de boeren te bereiken en hen uit leggen waartoe de verkiezingen dienen en welke kandidaat goed is voor de boeren – hun eigen kandidaat, wel te verstaan…

Wie kijkt soms niet met een lichte afgunst naar de mensen die de luchthaven binnenkomen met hun gold- of platinumkaartje van de luchtvaartmaatschappij en de eersteklassers die niet in de rij moeten staan aan de in-checkbalie maar direct worden bediend aan hun aparte balie en dan direct weer op weg zijn zonder lang wachten. Wel geen geklaag, voor een klein bedrag in Amerikaanse dollars krijg je nu ook die privileges in Port-au-Prince. Bij de binnenkomst van de luchthaven zal je vriendelijk worden gevraagd of je recht hebt op het privilege en zo niet kan dat geregeld worden. En als je hiermee toestemt, nadat men je attent heeft gemaakt op de ellenlange rij van wachtenden voor jou, wordt je met een knipoogje naar de man, die de toegang tot de speciale in-checkbalie bewaakt, voorbij de lange rij geloodst en kan je direct in-checken.

Mensen die bekent zijn met het stadsverkeer in Port-au-Prince kennen zeker wel het beruchte kruispunt van Portail Leogane, vroeger ook wel Kosovo genoemd omwille van de hoge criminaliteit in die zone. Nu is dat kruispunt berucht omwille van de hopeloze verkeersopstoppingen. En net als je wanhopig opmerkt dat je niet meer voor- of achteruit kan, komt een jonge man heel vriendelijk vragen naar welke kant van het kruispunt je moet. Daarna zal hij tekens doen naar enkele van zijn makkers en dan schieten ze luidkeels in actie en met verbale overtuigingskracht en aanmoedigende klapjes op de zijkanten van de wagens sporen ze de andere wagens aan om zich te verplaatsen om aldus een gat voor jou te maken en zo puzzelen ze je in een mum van tijd naar de overkant van het kruispunt. Het spreekt vanzelf dat aan de overkant een kleine financiële compensatie wordt gevraagd en dan ben je weer op weg naar een nieuwe werkdag in Haïti. Op weg naar de volgende verbazende gebeurtenis.