Vlaams Haïti Overleg

Vier Chiro-fanaten ruilden hun Belgische Chiro-zomer met kans op regen in voor een Haïtiaanse ‘kiwo’-avontuur vol zon en ambiance. Na negen maanden samenwerken met Lies, wou Kiwo Ayiti meer van dat Belgisch enthousiasme om mee op vormingsbivakken te gaan …

Het is pas na mijn terugkeer in België dat ik besef hoezeer mijn vakantie naar mijn thuisland me heeft aangegrepen. Voor mijn vertrek naar “huis” hebben velen me gewaarschuwd voor de gevaarlijke situatie in Haïti. Ik moest en zou echter gaan. Ik had er nood aan mijn batterij weer eens op te laden en wilde me weer goed voelen in mijn vel en – vooral – in mijn hoofd.

Tussen 1974 en 1980 werkten Lieve Cabus en Rhoddy Petit als ontwikkelingswerkers in Haïti in samenwerking met de missionarissen van Scheut. In Cerca Carvajal, een parochie van het bisdom Hinche, waarvan de gelijknamige hoofdstad tevens de departementshoofdstad van het Plateau Central is, waren landbouwvorming voor jongeren en herbebossing hun opdracht. Ze kregen er ook twee kinderen, Liesbet en David, respectievelijk 34 en 8 maanden toen ze terugkeerden naar het vaderland. Met Liesbet waren ze rond Pasen 1996 kort in Haïti. David was deze grote vakantie aan de beurt voor een bewustere kennismaking met zijn geboorteland. Voor Lieve en Rhoddy een moment om de veranderingen waar te nemen waar de mensen al zo lang naar uitkeken, met nóg meer nadruk sinds 1986. Hierbij hun getuigenis.

Courtois keek een beetje onwennig en ik ook. “Wat moet ik met die man”, leek hij te denken? “Wat moet ik hier”, dacht ik? Ik maakte alvast enkele foto’s! Dit sloeg duidelijk aan. Vader en moeder trots, de elf kinderen , een kleinkind plus twee weeskindjes (waar ook voor gezorgd werd) giechelden. “Zie jou daar staan”, zegt Elise. “En jij dan”, grapt Benitte. Er wordt gelachen, het ijs is gebroken, de kinderen hangen aan mijn arm, de ouderen kloppen op mijn schouder. Vader lacht zijn vier overgebleven tanden bloot en moeder Iramene is best in haar nopjes.

Vergissen is menselijk, zelfs als het anderhalve keer gebeurt. Maar wie zijn misstappen inziet, leert uiteindelijk beter te zien waar het op aan komt.

Hou zou de sfeer zijn in Haïti, ruim een jaar na het vertrek van Aristide? En de positieve signalen van nieuwe energie en hoop die er waren in mei vorig jaar na het zware geweld van eind 2003, begin 2004? Tot mijn spijt was een bezoek aan het binnenland dit keer niet voorzien In elk geval was de Amerikaanse grenspolitie in Miami iets vriendelijker, ook al is een digitaal paspoort voor Belgen niet meer voldoende en neemt men foto én vingerafdruk…

Twaalf december, de eerste nacht in Port-au-Prince. ‘s Morgens proberen we een winkel of café te vinden om te ontbijten. Het goedkoopste hotel kost 40 dollar, exclusief boterham of thee. We lopen verloren in de straten, vergeefs op zoek naar de plaatsen op ons plan. Je kan maar beter onder je voeten kijken. Er zijn anderhalve meter diepe putten in het voetpad, dat je slechts een voetpad kan noemen omdat er mensen over lopen. Het is vrijdag, maar niets is open: scholen, banken en winkels. De privé sector protesteert met een staking tegen de huidige regering van Haïti.

Met enige onzekerheid kom ik na vier dagen verblijf in de Verenigde Staten op 1 oktober in Haïti aan. Ik had de voorbije dagen regelmatig het internet geconsulteerd om de situatie op de voet te volgen. Er moeten namelijk stappen gezet worden om de parlementsverkiezingen voor eind 2003 voor te bereiden wil men in 2004 met een grondwettelijk parlement kunnen regeren. In dergelijke periodes stijgt de temperatuur in Haïti meer dan gewoonlijk…

Mijn Haïtiaanse vrienden – een Belgische familie van Haïtiaanse origine, bestaande uit de ouders en vier kinderen – en ikzelf, een geboren en getogen Vlaamse, maakten al sinds jaren plannen om samen naar Haïti te reizen. Op 8 juli 2003 was het eindelijk zover.

Einde augustus 2003; ik ben bijna licenciate handelswetenschappen, ik heb zopas mijn laatste examen afgelegd en mijn eindwerk wordt nu door specialisten beoordeeld. Alea jacta est !