“Haïtiaanse Nachten”

van Herman Portocarero

Haïtiaanse Nachten vormt het sluitstuk van een trilogie die reeds de New Yorkse en de Jamaicaanse nachten verkende. Luidens de achterflap is elk deel afzonderlijk leesbaar. Achterflappen van boeken durven echter ook te overdrijven. Zo zou Haïtiaanse Nachten van Herman Portocarero volgens de uitgever niet alleen een meeslepende thriller zijn, maar ook diep ingaan op mensen en dingen. Helaas, daarvan heb ik niet veel gemerkt.

Misschien ligt het wel aan mij en was ik vooringenomen, want ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet echt een liefhebber van het zogenaamde misdaadgenre ben. Het begon nochtans goed: reeds op pagina negen beschrijft ene Général Coca hoe hij als kind ooit mieren een nog levende hagedis zag verslinden. “Pijn kent geen dimensie”, gaat het personage verder; “Wie zegt dat die ene hagedis geen ergere marteling doorstond dan Jezus aan het kruis – met als enige redemptie het feit dat leven leven moet voeden?” Mijn aandacht was hier alvast gewekt.

Misschien had ik met dit boek wel een waardige opvolger in handen voor De Komedianten, Graham Greene´s meesterlijke Haïtiroman uit 1966. In de spannende gebeurtenissen ten tijde van Papa Doc had Greene toen ook diepe levensvragen en intense persoonlijke problematiek aan bod laten komen.

Jammer genoeg heeft Portocarero´s boek op mij niet dezelfde uitwerking gehad. Gaandeweg verloor ik zelfs totaal mijn interesse in zijn personages en begon ik de plot en de 203 hoofdstukjes hopeloos ingewikkeld te vinden. Wanneer de ikpersoon zich op pagina 85 een resem overweldigende en voor hem zelf ongetwijfeld interessante vragen stelde zoals:”Was Mademoiselle Erzulie nog in leven? Zo ja, waar? Wie had haar ontvoerd? Wie had op mij geschoten in Hôtel Quidam? Wat waren de plannen van Madame Crèvecoeur?” en zo voorts, kon ik een geeuw nauwelijks onderdrukken en heb ik het boek wel een week terzijde gelegd. Iets wat je met een echte thriller nu eenmaal niet hoort te doen.

Overigens had het mij toen ook al een paar keer gestoord dat een misdaadauteur, die toch een specialist in het genre zou moeten zijn, een pistool verwart met een revolver. Op een bepaald ogenblik laat hij zelfs een pistool met een looplengte van 47cm (!) eerst in een nachtkastje stoppen en nadien zelfs zomaar in de zak van een Baron Samedi-pandjesjas teruggevonden worden. In Haïti kan natuurlijk veel, maar toch, er zijn zo van die grenzen.

Een beetje zonde, want Portocarero, diplomaat en op dit ogenblik onze ambassadeur op Jamaica, is blijkens zijn boek zeer goed op de hoogte zowel van de Haïtiaanse geschiedenis, als van de huidige politieke strubbelingen. Ook het mysterieuze van de voodoo weet hij af en toe treffend te vatten.

Paul De Wolf
1 september 2008

Portocarero Herman, Haïtiaanse nachten, Uitgeverij Van Halewyck, Leuven, 2008, 18 euro.

Meer artikels uit deze rubriek