Start

Editoriaal juni 2018

Ons actueel loopt zo ongeveer weer over van weinig opbeurend nieuws. De laatste jaren onder de vorige en de huidige president is het alsof de uitvoerende macht stap voor stap alle macht, ook die van de gerechtelijke en wettelijke macht naar zich toe haalt. De scheiding der machten is van flinterdun naar geperforeerd geëvolueerd. En de dictatuur is de democratie snel aan het inhalen. Wie of wat in de weg staat wordt wandelen gestuurd of bedreigd. De democratische controle wordt afgebouwd en afgekocht. Aan de top staan vooral mensen met een neus voor zaken, al lijkt hun manier van zaken doen verdacht veel op diefstal. Haïti is trouwens al enige jaren open gesteld voor handel. Van al die grote projecten worden de gewone mensen ook helemaal niet beter, hun leven blijft een dagelijks gevecht tegen honger.

Hoe kan je dan de sluikse pogingen om toch een nieuw leger op de been te brengen uitleggen? Er is geen geld voor, er is geen nood aan en toch lijkt het te gebeuren, soms in stilte, soms met luide trom. Misschien glimmen de politie-uniformen niet genoeg voor feestelijke parades? Het past het leger wellicht heel goed in het nostalgisch en staalhard plaatje van machtsconcentratie.

Hoe het Petro Caribefonds, bedoeld als ondersteuning voor ontwikkeling, vakkundig en grondig werd geplunderd? Maffiosi zouden het niet beter kunnen. Dat dit gebeurt in een land waar de armoede niet meer te harden is, is een erg bezwarende factor. Het ethisch gehalte van een goed deel van de politici en ambtenaren haalt de laagst denkbare standaarden niet. Als de scheiding der machten vervaagt, wordt de straffeloosheid de norm en is geld de grootste bron van macht en macht de grootste bron van geld. En dan is de cirkel rond en zijn we weer bij die enkele ‘grote’ Haïtiaanse families, die enkel internationaal tot de orde kunnen geroepen worden. Corruptie, vervreemden van staatsgoederen en het bestelen van een volk, voor mij zijn het evengoed misdaden tegen de menselijkheid. Ze moeten ernstig bestraft worden. Corruptie doodt meestal niet direct, maar is op termijn wellicht de grootste doder. En al even erg: het doodt vooral elk perspectief.

Veel negatief nieuws, maar met de voeten op de grond kunnen we hopelijk bouwen aan iets beters.

Rhoddy Petit
16 juni 2018

Meer artikels uit deze rubriek