Vlaams Haïti Overleg

Er was eens een bescheiden gezinnetje dat vredig leefde in een klein dorpje. Papa was houthakker, mama werkte op het veld en de kinderen hielden zich bezig met huishoudelijke taken. Elke morgen ging hun dochter Sarah water halen bij de bron. In de namiddag was het de beurt aan haar broer Nicolas. Het water dat Sarah meebracht, was altijd helder, terwijl dat wat haar broer meebracht ondrinkbaar en heel slijkerig was. De ouders waren kwaad op hun zoon, die niet kon uitleggen wat er aan de hand was. Op een dag besliste Nicolas zijn zus Sarah te volgen zodat hij haar geheim kon ontdekken. Die morgen ging Sarah zoals gewoonlijk naar de bron, Nicolas volgde haar en verborg zich achter de grote flamboyants, die de weg opfleuren. Toen Sarah bij de bron was aangekomen, zette ze haar kalebas neer en zong een zoet liedje waarop ze de beguine danste : (meer lezen…)

Wie het niet weet, bemerkt het niet eens. De vierjarige Bendji stapt en loopt zonder enige moeite. Toch is zijn linkerbeen drie centimeter korter dan het rechter. Dankzij een speciale schoen kan hij zelfs meespelen met de andere kinderen tijdens de speeltijd.

Een mooi sneeuwlandschap siert de rechterbovenhoek van de envelop. ‘Toronto’ vermeldt de poststempel. Die streek van Canada is me totaal onbekend, en meteen gaat alle aandacht naar die vreemde brief. Bij het openen valt een foto op de grond – een glimlachende vader met zijn twee flinke kinderen van rond de vijf jaar. De afzender besluit met ‘vele groeten’ en noemt zich ‘je vriend Remy’.

De vreugde en het geluk van de kinderen zijn groot. Aan iedereen vertellen ze hun verhaal. « Mama komt op bezoek », klinkt het steeds opnieuw. De twee oudste kinderen kunnen zich nog min of meer een beeld van hun moeder vormen, de drie jongste kennen haar alleen van foto’s.

Studeren bij een tropisch klimaat is een bijzonder zwaar karwei. Daarbij maakt de benarde economische situatie de opdracht voor de meeste leerlingen nog moeilijker. In een provinciestad kan wellicht geen enkele student zich alle handboeken aanschaffen, sommigen zijn ook genoodzaakt af en toe een maaltijd over te slaan. Liederen over die mooie studententijd bestaan hier niet, toch hoor je Roselène nooit klagen. Ze weet heel goed dat niet alle jonge mensen uit het heuvelland de kans krijgen om verder te studeren – zeker niet alle meisjes. (meer lezen…)

Gewoon rechtstaan was onmogelijk. Juist boven mijn hoofd hing het bladerdak net iets te laag. Ook neerzitten kon nauwelijks, want mijn stoel stond op een hobbelig hellend vlak. Comfortabel is wel anders. “En dat bij een trouwfeest”, dacht ik glimlachend bij mezelf. Maar de aangename sfeer maakte veel goed. Vóór het huisje had men, op palen, dat bladerdak gemaakt. Zo vonden heel wat gasten – allemaal lachende gezichten – toch een plekje. Het gebeurt wel meer dat men vraagt een huwelijk aan huis in te zegenen. Meestal wil men zo de uitgaven wat drukken, soms ook is één van de trouwers niet meer zo goed te been. In het qeval van Archange en Lamercie ging het meer om de speciale gezinssituatie. Met enkele goede zangers en een paar drums trokken we per jeep en dan verder te voet het verre heuvelland in. (meer lezen…)

Senswa heett zich – letterlijk – krom gewerkt. Het is hard labeur op de akker om elk kind elke dag een bord rijst te bezorgen. Senswa en zijn vrouw staan er versteld van hoeveel die kinderen kunnen eten, het is alsof dat bord rijst elk jaar een verdieping hoger moet zijn. Dat lukt niet altijd, af en toe is het gezin verplicht een maaltijd over te slaan. In het voorjaar, bij het opheffen van een zware last, schoot een scherpe pijn onderaan in
Senswa’s rug. Sindsdien loopt hij licht voorovergebogen en de pijn gaat maar niet weg. (meer lezen…)

“Half vier in de morgen”. Zo luidde de afspraak. (meer lezen…)